Właściwości gleb i roślin w monitoringu środowiska leśnego

Opis

Stan lasów na świecie, w tym w Europie, powinien być ciągle kontrolowany, ze względu na pogarszającą się jakość środowiska przyrodniczego.

Lasy stanowią ekosystemy kimaksowe, tj. takie, w których zbiorowiska roślinne osiągają w naszym regionie fizyczno-geograficznym najwyższy stopień zgodności z glebą – podstawowym elementem siedliska.

Pogorszenie stanu lasów, obserwowane co najmniej od półwiecza, wskazuje, że w różnych miejscach i w różnym czasie buforowość, czyli odporność siedlisk na różnego rodzaje stresy nie tylko się zmniejszyła, ale nierzadko została zniszczona.

W ocenie problemów dotyczących środowiska przyrodniczego funkcjonuje wiele wskaźników, które są wykorzystywane w sposób bezpośredni lub pośredni  do oceny negatywnych (lub pozytywnych) zjawisk występujących w poszczególnych elementach środowiska.

Opracowywanie jednak syntetycznych wskaźników, obejmujących wiele cech środowiska oraz tzw. odnośników (standardów) porównawczych jest podstawowym problemem monitoringu środowiska, w tym monitoringu lasów. Wskaźniki stanowią o szczegółowości oceny zmian (zjawisk) zachodzących w środowisku leśnym. Szczegółowe badania właściwości gleb i roślin oraz wzajemnych relacji były podstawą opracowania wskaźników przydatnych w monitoringu siedlisk borowych.

W monografii przedstawiono ogólną charakterystykę siedlisk borowych, właściwości gleb tych siedlisk, fitoindykacyjną waloryzację siedlisk borowych, skład chemiczny igliwia sosny, wskaźniki roślinne w monitoringu lasów oraz wykorzystanie właściwości  gleb i roślin w ocenie stanu środowiska leśnego.